د حضرت ايُوب کِتاب

نهم باب

د حضرت ايُوب جواب

۱ نو ايُوب ورته په جواب کښې وفرمائيل، ۲ ”په حقيقت کښې ما ته پته ده چې دا هم داسې ده، خو بنى آدم د خُدائ پاک په مخکښې څنګه صادق کېدے شى؟ ۳ کۀ يو کس د هغۀ سره لانجه کول وغواړى، نو هيڅ څوک به د هغۀ د زرګونو سوالونو نه د يو جواب هم ورنۀ کړى. ۴ ځکه چې هغه زورَور او د حِکمت خاوند دے او څوک هم چې د هغۀ مخالفت کوى نو نقصان به اوچتوى. ۵ هغه ناڅاپه غرونه خوځوى، او په غصه کښې يې تباه کوى، ۶ څوک چې په زمکه زلزله راولى، او د دې بنيادونه خوځوى، ۷ کۀ هغه حُکم وکړى نو نمر به راونۀ خېژى، او ستورى به ونۀ ځليږى، ۸ چا چې يواځې آسمانونه خوارۀ کړى دى چا چې د سمندر چپې ايسارې کړې دى، ۹ چا چې ټول ستورى جوړ کړى دى، په دې کښې دب اکبر، جبار او ثريا او جنوبى ستورى هم شامل دى. ۱۰ څوک چې د عقل نه بهر لوئ لوئ کارونه کوى، او بې‌شمېره عجيبه عجيبه کارونه کوى. ۱۱ ګوره، هغه زما نه تېر شو، خو زۀ هغه نۀ وينم، هغه تېريږى، خو زۀ د هغۀ په تلو نۀ پوهېږم. ۱۲ چې هغه روح وباسى نو څوک يې منع کولے شى؟ څوک دا جرأت کولے شى چې ورته ووائى چې تۀ څۀ کوې؟ ۱۳ خُدائ پاک به د خپلې غصې نه نۀ اوړى، هغۀ سمندرى بلاګانې هم د پښې لاندې چخڼى کړى دى. ۱۴ نو زۀ څوک يم چې هغۀ له جواب ورکړم، او زۀ څوک يم چې د هغۀ سره بحث وکړم؟ ۱۵ اګر چې زۀ بې‌ګناه يم او زۀ هغۀ له جواب نۀ شم ورکولے، زۀ خپل قاضى ته صِرف د رحم درخواست کولے شم. ۱۶ کۀ ما هغۀ ته آواز وکړو او هغۀ جواب راکړو، نو زما يقين نۀ دے چې هغه به زما فرياد واورى. ۱۷ ځکه چې هغۀ زۀ په طوفان وهلے يم، او هغه بار بار ما زخمى کوى، ۱۸ هغه به ما ساه اخستو ته پرې نۀ ږدى، خو زما ژوند به د غمونو نه ډک کړى. ۱۹ کۀ دا د زور خبره وى، نو هغه طاقتور دے. کۀ دا د اِنصاف خبره وى، نو هغه عدالت ته څوک راغوښتے شى؟ ۲۰ اګر چې زۀ بې‌ګناه يم، خو زما خپله خولۀ به ما مجرم کړى، اګر چې زۀ بې‌داغه يم، خو خپله خولۀ به ما ګناهګار ثابِتوى. ۲۱ زۀ بې‌داغه يم، زۀ خپل ځان هم نۀ پېژنم، زۀ خپل ژوند ته سپک ګورم. ۲۲ ګناهګار او بې‌ګناه ټول د خُدائ پاک په نظر کښې يو شان دى نو ځکه زۀ وايم، هغه بې‌داغه او بدکاره دواړه تباه کوى. ۲۳ کله چې افت ناڅاپه مرګ راولى، نو هغه د بې‌ګناه په غم پورې ټوقې کوى. ۲۴ ټوله دُنيا د بدکاره په لاس کښې ورکړے شوې ده، خُدائ پاک د قاضيانو سترګې پټوى، کۀ هغه دا نۀ کوى نو بيا يې څوک کوى، او دا څوک دے؟ ۲۵ زما ژوند د منډه وهونکى نه تېز دے، دا په منډه روان دے او هيڅ خوشحالى ورته نۀ ملاويږى. ۲۶ زما ژوند د تېزې کشتۍ په شان روان دے، داسې لکه چې باز په ښکار باندې غوټه شى. ۲۷ کۀ اراده وکړم چې خپل شکايت پرېږدم، نو زۀ به خپل خفګان په خوشحالۍ بدل کړم، ۲۸ زۀ د خپلو ټولو تکليفونو نه يرېږم، ځکه چې زۀ په دې پوهيږم چې تاسو به ما بې ګناه ونۀ ګڼئ. ۲۹ چې زۀ مجرم ګڼلے شم، نو زۀ بيا بې‌فائدې خوارى ولې کوم؟ ۳۰ کۀ زۀ خپل ځان په واوره ووينځم او خپل لاسونه په صابون پاک کړم، ۳۱ خو تۀ به ما يوې ګنده کندې ته وروغورزوې، او زما خپلې جامې به زما نه نفرت کوى. ۳۲ هغه زما په شان فانى انسان نۀ دے، نو ځکه نۀ ورسره بحث کولے شم او نۀ يې د جرګې ځائ ته بوتلے شم. ۳۳ زمونږ په مينځ کښې روغه کوونکے نشته، چې هغه زمونږ دواړو روغه جوړه وکړى. ۳۴ کۀ مينځګړے ما د خُدائ پاک د سزا نه بچ کړى نو زۀ به بيا په يره کښې ژوند نۀ تېروم. ۳۵ بيا به زۀ ډاډه خبرې کوم چې د هغۀ يره زما په زړۀ کښې نۀ وى خو چې ترڅو پورې دا يره وى نو زۀ نۀ شم کولے.